Obóz Plaszow został założony jako obóz pracy przymusowej, a następnie przekształcony w koncentracyjny. Zbrodniczy charakter tego miejsca naznacza już samo jego umiejscowienie – na terenie cmentarzy żydowskich, zniszczonych w tym celu decyzją władz III Rzeszy.

Rozrastający się obóz pozostaje przez cały czas swojego istnienia w bliskim sąsiedztwie mieszkańców Krakowa – w opowieści uchwycone są ślady zderzenia obu tych odrębnych światów. Narratorami są sami jej świadkowie, przede wszystkim więźniowie. Ten wielogłos ukazuje, bez martyrologii i patosu, wielowymiarowość życia obozowego, rozgrywającego się w nieludzkiej rzeczywistości. Z zapisów wyłaniają się relacje: między oprawcami a ofiarami i pomiędzy samymi więźniami. Osadzeni Żydzi i Polacy tworzą obozową tkankę społeczną, poszukują motywacji i sposobów na przetrwanie, a godność ludzka i miłość dochodzą swoich praw, wbrew panującej tu pogardy dla człowieka i śmierci.